W odróżnieniu od państw Zachodu II RP na początku swego istnienia dysponowała skromną ilością sprzętu lotniczego i nie posiadała absolutnie żadnej wytwórni produkującej taki sprzęt.
Dopiero w roku 1922 powstała firma „Aerolloyd”, przemianowana następnie na „Aerolot”. Było to grono osób, które zwróciło się do Ministerstwa Komunikacji o zezwolenie na eksploatację linii Lwów-Gdańsk przez Warszawę. Zezwolenie wydano i wkrótce potem przedsiębiorstwo uruchomiło kolejną trasę Kraków-Lwów i pierwszą międzynarodową trasę Kraków-Wiedeń z międzylądowaniem w morawskim Brnie. W 1925 roku powstała druga firma, świadcząca usługi lotnicze na trasie Poznań-Warszawa o nazwie „Aero”. Obie firmy pobierały pieniądze ze skarbu państwa, co skłoniło Rząd do powołania państwowo-samorządowego przedsiębiorstwa komunikacji lotniczej Polskie Linie Lotnicze „LOT”, które powstało 1 stycznia 1929 roku.
Od tej chwili rozpoczął się dynamiczny rozwój międzynarodowego ruchu lotniczego w Polsce. „LOT” łączył Kraków i Katowice z Wiedniem, a także Warszawę, Wilno, Rygę i Tallin. Połączenie Warszawa-Lwów przedłużono do Bukaresztu, a następnie przez Sofię do Salonik i później do Aten, tworząc w ten sposób wielką i ważną europejską magistralę lotniczą.
W tymże 1929 roku rozważano możliwość organizacji lotów cywilnych do Baranowicz. Planowano m. in. uruchomienie linii lotniczych Warszawa-Wilno i Warszawa-Baranowicze. Jak jednak donosił dziennik „Rzeczpospolita”, z punktu widzenia przyszłych zysków loty do Baranowicz „okazały się mało obiecujące”.
Mimo to, na początku lat 30. miasto posiadało już własne lotnisko cywilne kategorii „C”. W opracowanym w Ministerstwie Komunikacji „Atlasie lotnisk polskich” podaje się jego opis w stanie z grudnia 1932 roku.
Według „Atlasu” lotnisko znajdowało się na wschodnim krańcu Nowych Baranowicz przy ul. Szerokiej. Położenie lotniska było szczegółowo opisane: „Z północy są zabudowania Baranowicz wzdłuż ulicy, dalej jezioro Żłobińskie; z południa las; z zachodu droga wiejska do Łunińca, las i tor kolejowy Baranowicze—Łuniniec; ze wschodu otwarte pola. Pomieszczenia dla pasażerów i restauracja są w mieście. Połączenie z miastem: taksówki na stacji kolejowej Baranowicze Poleskie w odl. 1 km”.
Znakami orientacyjnymi dla samolotów były: białe koło z napisem „Baranowicze” w środku pola wzlotów, wskaźnik kierunku lądowania w kształcie litery „T”, układany na zawiadomienie o mającym nastąpić lądowaniu. Granica pola wzlotów oznaczona była białymi prostokątami i narożnikami, w miejscach nie nadających się do lądowania były białe krzyże.
W „Atlasie” pomieszczono dane o rozmiarach pola wzlotów: 370×650 m. Lotnisko w Baranowiczach nie posiadało specjalnej nawierzchni. Był to po prostu kawałek równej, twardej łąki, która musiała być odpowiednie utrzymywana, czyli nie powinna była mieć krzewów, dołków, płotków, przecinających je rowów czy rozpiętych drutów.
Lotnisko znajdowało się we własności państwowej i było dzierżawione przez LOPP, organizację paramilitarną mającą na celu promowanie lotnictwa sportowego, komunikacyjnego i wojskowego.
W zasobach Narodowego Archiwum Cyfrowego zachowało się zdjęcie z baranowickiego lotniska. Są na nim członkowie Międzyministerialnej Komisji przy samolocie Lublin R. XIII z 63 eskadry lotniczej 6 pułku lotniczego. Niestety, jest to na razie jedyne źródło informujące o samolotach lądujących w Baranowiczach.
Porównując mapę z 1932 r. ze współczesną mapą miasta, można zrobić wniosek, iż lotnisko znajdowało się w dzielnicy pomiędzy ulicami Szeroką (obecnie Telmana) i Wodociągową (Pierszukiewicza). Dzisiaj ten teren jest całkowicie zabudowany domami prywatnymi.
DYMITR ZAGACKI
Powiązane artykuły:
