W styczniu 2020 roku nasz wielki przyjaciel i redakcyjny kolega Aleksiej Dubrowski miał by już 75 lat. Do tego jubileuszu zabrakło jemu 8 lat życia – odszedł do Pana 26 grudnia 2011 roku. Pozostawił po sobie nie tylko ocalone przed zagładą liczne zakątki dziewiczej przyrody Polesia i swój twórczy dorobek, ale i wdzięczną pamięć wielu ludzi, których spotykał na drogach swojego życia.
Wieczorem 9 stycznia 2020 roku sala konferencyjna Centralnej Biblioteki Rejonowej im. E. Janiszczyc w Pińsku została wypełniona po brzegi przez ludzi, którzy przyszli, by uczcić pamięć Aleksieja Dubrowskiego w dniu jego 75. urodzin: przyjaciele i krewni, koledzy z Pińskiego Instytutu Melioracji, dziennikaże, literaci i krajoznawcy oraz liczne grono studentów z pińskich uczelni.
Uroczystość poprowadziła Prezes Pińskiego Oddziału Towarzystwa Krajoznawczo-Turystycznego pani Tatjana Chwagina, która z formy luźnej improwizacji szybko przekształciła się w towarzyskie spotkanie przyjaciół, połączonych wspólną pamięcią o A.Dubrowskim, gdzie każdy chętny miał coś do powiedzenia.

o.Paweł, prawosławny proboszcz z Maroczna na Ukrainie (od lewej – Tatjana Chwagina, organizator uroczystości)
„Człowiek, zakochany w Polesiu”, „Encyklopedia Polesia”, „Nauczyciel”, „Niestrudzony Podróżnik”, – w taki lub w podobny sposób zebrani na sali opowiadali o Aleksieju Dubrowskim. Wszystko się zgadza, tylko dodajmy do tego jednak, że osobowość Aleksieja nie można sprowadzać do uczesanego wizerunku „pluszowego Misia”, bowiem nigdy nie zawierał kompromisu z własnym sumieniem – potrafił mówić też niewygodną prawdę i postępować zgodnie z zasadami etyki chrześcijańskiej. To właśnie on pierwszy (i jak do tej pory jedyny) mówił o zjawisku przedczarnobylskiej radiacji na Polesiu (http://polesie.org/1343/przed-czarnobylska-radiacja-na-polesiu/), ściągając na siebie gniew ówczesnego Ministra Obrony ZSSR Jazowa, to on też już w dalekie lata 90-te ubiegłego stulecia stał w pikiecie przeciwko zjednoczeniu Białorusi i Rosji (http://kresy24.pl/wp-content/uploads/2012/06/Echa_Polesia-1_2012.pdf, s.25).

Publiczność
Jako Białorusin z pochodzenia, kochał swój kraj i był jego gorącym patriotą, ale nigdy – nacjonalistą. Swoją tożsamość budował na kulturowym i historycznym dziedzictwie Wielkiego Księstwa Litewskiego, był wyznania greko-katolickiego, ale z wielkim szacunkiem też odnosił się i do Kościoła katolickiego, i do Cerkwi prawosławnej.

Aleksiej Dubrowski
Artykuł, w którym Aleksiej Dubrowski opowiada o kanonizowanym w 2009 roku przez Papierza Benedykta XVI arcybiskupie Zygmuncie Szczęsnym Felinskim nazwał „Poleską ścieżką Światła”, na koniec umieszczając takie zdanie: „… najwyższy już czas nam torować ścieżkę do Światła, promieniującęgo od ludzi świętych …”. Aleksiej swoją misję spełnił, dając też innym przykład godny naśladowania.
Eugeniusz Lickiewicz
Musisz być zalogowany aby komentować Login